Yoga-wandelvakantie in de Franse Alpen : "bergen verzetten"

Ontdaan van hun winterse sneeuwsluier en krioelende mensenmassa's zijn de Franse Alpen de ideale zenbestemming voor een yogavakantie.  Denk niet aan mierzoete meditatiesessies, slaapverwekkende oefeningen en naar wierookgeurende medereizigers : een yoga-wandelvakantie met de Vlaamse Annick Cuvelier is een uitdagend avontuur waarbij je je eigen grenzen verlegt.

Tekst : Ann Welvaert
Bron : HLN weekend 18 en 18.10.2014

De voorbije 15 jaar bracht ik grotendeels in dezelfde pose door : zittend.
Dat vond mijn lijf prima.  Dacht ik.  Tot mijn nek op een dag dienst weigerde : ik kon mijn hoofd nog nauwelijks bewegen.  Gelukkig kreeg mijn kinesist er, na hardhandige wrik- en kraaksessies, weer wat soeplheid in.  Maar ik bleef van het ene euvel in het andere rollen, met als recentste dieptepunt een bulging - een uitpuilende tussenwervelschijf - en tekenen van artrose.  Dat bracht me zo van mijn melk dat ik aan het sporten sloeg.  Maar zoals het wel vaker met goede voornemens vergaat : ze verwateren.  Hoog tijd dus voor een sportieve boost, in de vorm van een actieve yoga-wandelvakantie.  Enig schrikbeeld : terechtkomen bij een legertje wandelfanatici of - erger - een stelletje strak afgetrainde hardcore yogi.
Die vrees blijkt ongegrond.  Het merendeel van de reisgenoten - een 10-tal vrouwen en mannen tussen de dertig en vijftig, afkomstig uit Engeland, Ierland, Duitsland, Frankrijk en zelfs Singapore - doet hooguit occasioneel aan yoga.  Eén iemand bekent zelfs dat hij yoga maar niks vindt : zijn vriendin is er dol op, hijzelf komt alleen voor de wandelingen.  Niemand die erom maalt.  Want zoals de 2 yogadocenten van deze reis, de Vlaamse Annick Cuvelier en haar Brits collega Michele, ons herhaaldelijk op het hart zullen drukken : geen enkele activiteit is verplicht, dit is vakantie.



Sterker dan je denkt 

Tijd voor mijn eerste yogales op de Franse bodem.  De idyllische locatie doet meteen zin krijgen : de ochtendsessies (om 8u) vinden plaats in een luxueuze, 3 hoog gelegen zolderruimte, waar een kamerbreed raam een weergaloos uitzicht biedt op het met wolkenslierten omhulde gebergte.  Veel tijd om weg te dromen, is er niet.  Terwijl ik me half slaperig vanuit "hoge plank" in "cobra" sta te krullen, en luttele ademhalingen later als een "neerwaarts kijkende hond" mijn been zo hoog mogelijk achter me probeer uit te strekken, wordt het duidelijk : dit is sport !
"Rug meer rechten.  Buik intrekken.  Blijven ademen.  Dat been kan hoger !"  Zodra ik mijn aandacht (of spieren) laat verslappen, word ik vriendelijk doch kordaat bij de les geroepen.  Annick is dan ook een vrouw met een missie : ze wil ons laten ervaren dat we zoveel sterker zijn dan we zelf denken.  "Wie sterker wordt op de yogamat, staat ook sterker in het leven."  Dus maakt ze haar lessen dat tikkeltje uitdagender.  Met verbluffend resultaat : op het einde van de les sta ik plots  - weliswaar met enige assistentie - in een houding die ik al 20 jaar lang niet meer heb aangedurfd : kopstand !

Bye bye croissants 

Na de les storten we ons als een stel hongerige bavianen op het rijkelijke ontbijtbuffet dat onder de terrasluifel staat uitgestald.  Voor een keer weersta ik aan croissants en chocoladekoeken : de vlee ultragezonde opties (verse fruitsalade, gedroogd fruit, noten en zaden, havermout ...), het knapperige brood en de huisgemaakte confituur ogen even verleidelijk ! Maar dan overvalt me plots een eerste moment van keuzestress.  Zal ik de lifecoaching workshop van Michele volgen, het dorpje Samoëns verkennen of luilekker dat behaaglijk warme zwembad in plonsen ?
Uiteindelijk haalt mijn nieuwsgierigheid de bovenhand : ik wil best weten hoe Michele ons meer vreugde, voldoening en positieve gedachten wil geven.  Onze eerste opdracht : een voorwerp zoeken dat ons dierbaar is.  Ik kies voor het kleine doosje met speelgoedjes van mijn kroost, die mijn man in mijn koffer heeft verstopt.  Genoeg om Michele meteen raak te laten vragen : "Jouw gezin is heel belangrijk voor je.  Maar erken je jezelf wel voor al de kleine dingen die je dag in dag uit voor jouw gezin doet ?"  "Euh, eigenlijk niet, moet ik schoorvoetend toegeven.  Tijd om ons wat meer op het positieve te focussen, aldus Michele.  Waarna we per 2 aan het werk worden gezet : we moeten beurtelings onze kwaliteiten en successen uitspreken, waarna de ander ze woordelijk moet herhalen en bejubelen.  Deze oefening in zelfappreciatie voelt een beetje fake aan, maar ik moet toegeven dat Michele een punt geeft : positieve gedachten uitspreken maakt ze sterker.
En dat geldt volgens de lifecoach ook voor onze dromen.  Dus krijgen we de opdracht om bij de rivier 3 dromen te visualiseren, ze aan 3 stenen toe te vertrouwen en die vervolgens in het kabbelende water - metafoor voor het leven - te gooien.  Waarmee de eerste voorwaarde om onze dromen in vervulling te laten gaan, op slag is volbracht : er zelf in durven te geloven !
De volgende ochtend rijg ik goedgeluimd mijn bergschoenen aan.  Hier heb ik maandenlang naar uitgekeken : een dagtocht in de bergen, in het kielzog van een ervaren berggids.

Alleen die 2 liter water die we moeten meezeulen, lijkt me schromelijk overdreven.  Maar gids Bruno laat er geen twijfel over bestaan : deze wandeling - Le Dent de Verreu genaamd - klimt vlijmscherp omhoog.  Tussen startpunt en bergtop gaat maar liefst 921 meter hoogteverschil.  Nog geen 3 bochten hoger staan we al te puffen en te blazen en worden de eerste waterflessen al ontschroefd.  Je bent sterker dan je denkt.  "Kijk niet naar de rest, maar zoek je eigen ritme", klinkt het advies.
Het duurt nog een hele poos eer ik die wijze raad in de praktijk krijg toegepast.  Maar gelukkig : zo adembenemend het klauterwerk, zo adembenemend mooi en wijds de landschappen die zich voor ons ontvouwen.  Die duizelingwekkende, met dichte sparrenbossen begroeide afgronden. Die woeste bergflanken met toppen zo hoog dat de wolken eraan blijven haperen !
Een afgelegen geitenboerderij markeert het einde van de bewoonde wereld.  Vanaf dan loodst het pad ons steeds eenamere en grilligere hoogtes in.  Tot plots ook het pad het voor bekeken houdt en we voorzichtig balancerend over dikke, knoestige boomwortels onze beklimming voortzetten.  In stilte ploeteren we verder, elk op eigen tempo, puffend en zwetend.

Godenmaal als picknick

En net wanneer een stemmetje in mijn hoofd steeds hardnekkiger aan opgeven denkt, bereiken we eindelijk, op 1.901 meter hoogte, die langverwachte bergtop.  Wat een uitzicht !
De picknick die gastvrouw Debby voor ons heeft klaargemaakt, smaakt als een godenmaal.  En dan, alsof de weergoden ons feestje compleet willen maken, gebeurt het : links van ons scheurt een langgerekte wolkenslinger zich in stukken, waardoor heel even ook die mytische Mont Blanc in ons gezichtsveld komt te liggen.
In opperbeste stemming keren we via hetzelfde eenzame pad - slechts eenmaal kruisen we andere wandelaars - terug.  Deze keer niet puffend en hijgend, maar in overvalste "apen-tred".  Want om onze rug tegen de schokken te beschermen, lopen we volgens gids Bruno het best alsof we op een denkbeeldige stoel zitten.  Met sterk gebogen knieën dus !
Gelukkig geeft Michele 's avonds nog yin yoga, een tragere vorm van yoga die uitermate geschikt is om de spieren en de gewrichten na het wandelen deugddoend te stretchen.  De lessen vinden plaats op de meest idyllische locaties : buiten aan het zwembad, in de tuin met 360° bergzicht, of aan het meer van Samoëns.  Maar niemand die protesteert als Michele voorstelt om de sessie van vanavond wat in te korten : na de toch van vandaag lonkt die buitenjacuzzi des te luider !




Land van watervallen

De volgende dag zetten we koers naar het Réserve Naturelle de Sixt, "het land van de watervallen".  Onze eerste halte, een bezoek aan La Cascade du Rouget, ook wel "koningin van de Alpen" genaamd, stelt niet teleur : vanaf 90 meter hoogte dondert het water hier met een verpletterende oerkracht op de rotsen neer.  Voetje voor voetje wagen we ons over de glibberige stenen dichterbij, tot we de ultrafijne neveldruppeltjes in alle zachtheid op onze gezichten voelen uiteenspatten.  Zwemmen in het ijskoude water kan ook, maar niemand die er zich aan waagt.  Het steile pad naast de waterval beklimmen, willen we wel.  Een klauterpartij meer of minder : na het huzarenstukje van gisteren draaien we er ons hand niet meer voor om !
Maar de grootste verrassing wacht ons na de lunch : de Cirque du Fer à Cheval, het hoogste (tot 2.985 m) kalkstenen keteldal van Europa.  De 2 uur durende wandeling door ongerept en praktisch vlak natuurgebied leest als één lofzang op de natuur : verspreid over het terrein storten een 30-tal watervallen - op hun hevigst in het voorjaar - zich over de steil opstaande, haast loodrechte wanden naar omlaag.  Maar de kers op de taart is Fond de la Combe, het punt waar deze langgerekte en hoefijzervormige gletservallei zich ter hoogte van 2 gletserwatervallen opnieuw sluit.



Masserende handen

De vele stretchoefeningen ten spijt, rol ik op dag 3 met stramme benen uit bed.  En ik ben niet de enige.  De massagetafel zal vandaag en morgen overuren draaien.  Gelukkig blijkt de 60 minuten durende massage elke euro waard.  Want Debby massiert niet met zachte aaibewegingen waar ik bijna van in slaap soes, wel met intensief kneedwerk waarmee het vastgezette melkzuur vakkundig wordt afgevoerd.
De volgende dagen wordt steeds duidelijker wat de combinatie van gezonde berglucht, lichaamsbeweging en gezond maar overheerlijk eten met me doet.  Ik voel me lichter, alsof ik alle ballast uit hoofd en lijf heb geschud.  Maar het mooiste bewijs dat dit is wat ik nodig had ?  De lage rugpijn is verdwenen.  Helaas geldt dat niet voor de angsthaas in mezelf : de uitnodiging van een van mijn reisgenotes om te gaan parapenten sla ik vriendelijk af.  Daarvoor moet ik eerst nog extra lef opbouwen.