Kleuters op de yogamat

Bron : Goed Gevoel 26.12.2013 door Ann Welvaert

Loop je regelmatig gestresseerd rond? De kans is groot dat je die spanning ook op jouw kinderen overdraagt. Bovendien krijgen kinderen ook zélf heel wat prikkels te verwerken. Dan is yoga de ideale manier om samen wat stoom af te blazen!

We leven in een prestatiemaatschappij, waarin alles steeds beter en sneller moet. En daar blijken ook kinderen steeds vaker de dupe van te zijn. 

Zo onthulde een grootschalig onderzoek van stressspecialist dokter Luc Swinnen een aantal jaren geleden dat maar liefst een derde van de Vlaamse kinderen een te hoog stressniveau heeft. 

Samen met je kind yoga volgen kan volgens yogadocente Elly Geyskens een mooi tegenwicht bieden.

'Ouder-kind-yoga bevat vanzelfsprekend een fysiek luik, maar het is tegelijk ook zoveel meer dan een sportles. Het laat je toe om samen met je kind plezier te putten uit een niet-prestatiegerichte activiteit. Het is niet de bedoeling om van jouw kind de beste yogi ter wereld te maken. Alles kan, niets moet. Kijkt jouw kindje liever aan de zijlijn toe, dan is dat maar zo. Ouders en kind mogen geen druk voelen. 

Ouder-kind-yoga beoogt immers precies het loslaten van externe én zelfopgelegde druk. Het is de bedoeling dat ouder en kind opnieuw leren luisteren naar zichzelf, door zich af te vragen: wat heb ik nu nodig? Niet alleen op intuïtief vlak, maar ook op lichamelijk niveau: heb ik rust nodig, of actie? 

Je kind de kans geven om die vaardigheid te ontwikkelen, is volgens mij de mooiste levensles die je het kan meegeven. Want eerlijk: hebben onze kinderen daar eigenlijk nog wel de tijd voor, om af en toe ook eens echt naar zichzelf te luisteren?'

Kwalitijd

Het hoge woord is eruit: tijd. 

Of beter nog: het gebrek daaraan. 

Wat ons meteen bij die andere grote meerwaarde van een lesje ouder-kindyoga brengt: het is geplande kwaliteitstijd. Elly: 'Ouders zien hun kind graag: natuurlijk willen ze met hun kind knuffelen en spelen. Maar het is die tijd, hé. 

Hoe vaak zeggen we niet tegen onze kinderen: 'Wacht even, mama moet eerst nog ...' 

Maar anderzijds zijn ouders zich daar ook in stijgende mate van bewust. 

Ze willen niet dat ze - zoals menig groot-ouder vandaag - hun verloren tijd met hun kinderen via hun kleinkinderen zullen moeten inhalen, ze willen nu genieten. Alleen lukt dat in onze maatschappij blijkbaar makkelijker als we daar ook een uur op plakken en zeggen: 'Nú gaan we het doen'. Dat wordt door het kind zelf als positief ervaren. Door bewust tijd voor je kind in te plannen voelt het: ik ben tóch belangrijk, mama of papa maakt wel tijd voor mij.

Bovendien zijn de lessen ouder-kindyoga volledig op kindermaat, waardoor je als ouder uitgenodigd wordt om even uit die vaste rol van 'bewaker' en 'regelgever' te treden en jouw kind ook eens jouw 'speelse' kant te tonen. 

Maar hoe speels de oefeningen ook aanvoelen, ze vloeien altijd voort uit de yogafilosofie. 

Een bewegingsliedje kan heel subtiel tal van elementen uit de yogatraditie samenbrengen: het stampen op de grond, bijvoorbeeld, werkt aardend en wekt een gevoel van kracht en vertrouwen op; het maken van een regenboog versterkt de flanken van het lichaam en zorgt voor een gevoel van verbinding; het slaken van een diepe zucht laat toe om datgene wat overbodig is los te laten, enzovoort. 

In de lesjes komen ook - evenzeer subtiel - emoties zoals angst of boosheid aan bod. 

Je zou ervan versteld staan hoeveel kinderen op zo'n moment soms vertellen. Bovendien ontdekken ze op die manier dat mama's en papa's ook maar mensen zijn, die ook weleens angstig of boos kunnen zijn. 

Uiteraard versterkt ouder-kindyoga ook de onderlinge band, door samen rust en stilte te leren ervaren. 

Of door samen een moeilijke oefening tot een goed einde te brengen, bijvoorbeeld.'

Geen therapie

Of ouder-kindyoga ook helend kan werken?

'Veel ouders sturen hun kind inderdaad met die bedoeling. Heel vaak gaat het om kindjes die heel energiek zijn en moeilijk tot rust kunnen komen. 

Maar ouder-kindyoga is geen therapie. 

Al kan ik wel een sfeer creëren waarin ouders hun kind beter leren aanvoelen en kinderen hun ouders dingen durven te vertellen die ze anders voor zich houden. Er komt soms veel los. 

Volgens mij kunnen alle kinderen en alle ouders er wel iets uit halen, temeer omdat we in een moeten-maatschappij leven. Hier mag een kind even gewoon zichzelf zijn. 

In feite doet ouder-kindyoga niet meer dan triggeren: elke ouder kan samen met z'n kind de stilte beleven of gek doen op muziek, maar de kunst bestaat erin om dat ook in je leven en denkwijze te integreren. 

Door bijvoorbeeld een massageritueel in te lassen voor het slapengaan. 

Of door te beseffen dat jouw kind na een moeilijke dag op school misschien nood heeft aan een moment van rust en stilte, of aan rumoerige muziek en actie. 

De communicatie opentrekken en leren luisteren naar wat jij en je kind echt nodig hebben, dat is waar het uiteindelijk om draait.'

Voor jou getest

Proefkonijn Ann: 'Op vrijdagavond is mijn humeur steevast tiptop, met twee volle dagen - een zee van vrije tijd - in het verschiet. En toch besluipt me op zaterdagmiddag, het weekend nog maar amper uit de startblokken, regelmatig die ene beklemmende gedachte: dat er nog zo veel moet, en wel in nog zo weinig tijd. Niet dat ik mijn prioriteiten niet ken: in het weekend wil ik met volle aandacht kunnen genieten van mijn kroost. Mijn besluit om mezelf en dochtertje Kate (3) in te schrijven voor een cursus ouder-kindyoga zegt dus meer over mezelf dan over mijn kind. Gelukkig blijkt dochterlief, die mijn yogamatje tot dusver uitsluitend benut heeft om er poppenhuisjes mee te bouwen, meteen gewonnen voor mijn plan de campagne.'

'Tijdens onze eerste gemeenschappelijke yogales valt me meteen op hoezeer kind hier koning(in) is: lesgeefster Elly laat Kate zelf een plekje uitkiezen en heeft als trouwe yoga-assistent een echte kindervriend meegetroond: een schattige, bruine knuffelbeer. 

Yogibeer, zo vertelt Elly ons, zal niet alleen alle oefeningen demonstreren maar mag ook elke les het thema - vandaag kiest de beer voor 'Mama, ik zie je graag' - bepalen. 

Onze introductieles start met een kennismakingsrondje annex aandachtsoefening: we mogen beurtelings - er doen nog drie ouder-kindkoppels mee - twee tingshabellen tegen elkaar slaan en onze naam uitspreken van zodra de klank helemaal weggestorven is. 

De oefening werkt verbazingwekkend goed. 

Het geroezemoes, gegiechel en onwennig heen-en-weergeschuif op de matjes is verdwenen; muisstil en met gespitste oren zitten de kindjes te luisteren tot we allemaal aan de beurt geweest zijn. 

Even lijkt de stilte na te zinderen, tot Kate plots fel en luidop aankondigt dat ze nú naar het toilet moet. Waarop een ander jongetje plots ook moet en de les even gepauzeerd wordt. 

De chaotische charme van kinderyoga.'

'Na het sanitaire intermezzo is het tijd voor actie. Kate en haar leeftijdsgenootjes doen vrolijk mee en tokkelen, kneden en stretchen zichzelf van kop tot teen giechelend wakker. Het enthousiasme van de kleintjes werkt aanstekelijk: wanneer 'yogibeer' ons als brullende beren door de yogaruimte laat rondstampen, hebben alle mama's hun laatste sprankeltje schroom al lang overboord gegooid. 

Helemaal opgewarmd acht Elly de tijd rijp voor the real stuff: de yogahoudingen. De befaamde zonnegroet, weliswaar een speelse interpretatie ervan, voeren we uit op het ritme van een kinderrijmpje. Kate gaat er compleet in op: terwijl we ons synchroon in een bolletje krullen, roept ze tot groot jolijt van de volwassenen: 'Mama, het is hier donker, hé!' 

De daaropvolgende yogahoudingen wisselen elkaar in hoog tempo af en dat blijkt ook nodig om de aandacht van het jeugdige volkje erbij te houden. 

Lichamelijk contact tussen mama en kind blijkt daarbij een opvallende constante: nu eens transformeren we samen in één grote spartelende vis of proberen we om rug aan rug gehurkt in schildpadhouding elkaars handen te grijpen, dan weer balanceert Kate op mijn bovenbeen terwijl ik in de krijgershouding sta, of bootsen we hand in hand twee bomen na. Hoe meer gerollebol er op en over mama aan te pas komt, hoe meer Kate geniet.'

'Na de yogaposes volgen luchtig opgevatte ademhalingsoefeningen: met een rietje herfstbladeren naar elkaar toe blazen, bijvoorbeeld. 

Of marcheren op een bewegingsliedje, dat in het refrein uitnodigt tot een diepe zucht. 

Als ontspannende afsluiter mogen alle kindjes samen met hun mama met een dekentje hun eigen berenholletje bouwen. 

Een muisstille relaxatie, zoals dat in yogalessen voor volwassenen gebruikelijk is, volgt natuurlijk niet: uit de berenholletjes weerklinkt al snel gedempt gekonkelfoes, dat in een mum van tijd uitmondt in ongegeneerd geschaterlach. 

Als ook Kate het plots uitproest, besef ik dat deze les mijn initiële verwachting ruimschoots ingelost heeft: samen met dochter met volle aandacht genieten van het moment. Ook thuis werkt de les nog even na. Wanneer we aan grote broer (6) onze yogakunsten demonstreren, beginnen zijn oogjes te blinken en schreeuwt hij na elke oefening: 'Mag ik nu ook eens!' Niet erg dat de volgende yogales nog enkele weken op zich laat wachten: intussen beleven we met z'n drietjes ook in de woonkamer dolle yogapret!'